Tekst w ramach cyklu Grzechy systemu rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych
Podczas protestu rodziców dzieci z niepełnosprawnością zorganizowanego na sejmowych korytarzach ujawniła się słabość, a wręcz kryzys dialogu pomiędzy rządzącymi a obywatelami. By przywrócić instytucji dialogu społecznego miejsce należne jej w demokratycznym państwie, należy radykalnie ograniczyć praktykę wprowadzania pod obrady Sejmu poselskich projektów ustaw pomijających potrzebę konsultacji społecznych. Trzeba też zerwać z dominującą rolą rządu i administracji w rozmowach z przedstawicielami społeczeństwa.
Czytaj dalej
Konwencja o prawach osób niepełnosprawnych określa nowy paradygmat zjawiska niepełnosprawności i osoby z niepełnosprawnością, stanowi czym jest niepełnosprawność jako problem społeczny oraz co państwo i społeczeństwo zobowiązane są czynić, aby każda osoba, bez względu na rodzaj i stopień ograniczeń funkcjonalnych, miała zagwarantowane pełne korzystanie ze wszystkich praw człowieka, bez dyskryminacji.
Publikujemy dane skrywane dotąd gęstą mgłą tajemnicy. Jeszcze trzy miesiące temu pełniący obowiązki prezesa PFRON-u Jacek Brzeziński nie był pewien, czy może je udostępnić członkom Krajowej Rady Konsultacyjnej do Spraw Osób Niepełnosprawnych. Rada ta to niezwykle ważny organ powoływany na mocy ustawy, stanowiący forum współpracy na rzecz osób niepełnosprawnych pomiędzy administracją rządową, samorządem terytorialnym i organizacjami pozarządowymi.
Pojawił się kolejny głos w dyskusji nad reformą systemu rehabilitacji zawodowej. Stowarzyszenie Osób Niepełnosprawnych „Podkarpacie” przysłało do naszej redakcji wnioski po spotkaniu konsultacyjnym zorganizowanym przez Polską Organizację Pracodawców Osób Niepełnosprawnych w Rzeszowie – pismo publikujemy poniżej. Organizacja apeluje m.in. o to, „aby pracodawcy osób z niepełnosprawnością i ich organizacje zaprzestały nagonki i utyskiwań na ustawowe ulgi w czasie pracy”.
Ktoś, kto usiłuje przekonać opinię publiczną, że uczynienie z zatrudniania osób niepełnosprawnych priorytetu polityki społecznej jest błędem systemowym, naraża się z pewnością na potępienie i krytykę. Ryzyko takie nakłada na autora tego poglądu szczególny obowiązek uzasadnienia swojej opinii. Otóż i ono.